آئین مستان

پول می داد امام هادی علیه السلام می گفت برید زیارت حسین علیه السلام،حالا من روضه رو می برم كربلا و عاشورا ،اونجایی كه امام هادی دوست داره،اینقده روضه از امام هادی داریم،دریای روضه اش خیلی وسیعه

اهل دردم غم هادی دارم

سامرایی است دل بی تابم

زنده ی فیض مدام یارم

مرده ی یك نفس سردابم

امشب از خویش برون می آیم

تا به چشمان پرآبش گریم

گاه برآه دل شعله ورش

گاه بر قبر خرابش گریم

كینه اهرمن تیره سرشت

بامدار طبق نور چه كرد

فتنه ی قوم پلید ابلیس

با جمال پسر حور چه كرد

دست تذویر دوباره بی رحم

آتش كینه ی خود را افروخت

در پس پرده ی تنهایی خود

مردی از نسل سلابت می سوخت

رفته رفته اثری سخت نمود

زهر در جان شریف آقا

در تب و تاب شد و سوسو زد

شمع چشمان شریف آقا

خاك  بر فرق من از این جمله

همه چو بسمل به قفس پرپر زد

پسرش پاره گریبان گریان

در عزاداری او بر سر زد

جگر زهر چشیده یعنی

آب گردیدن گل در آتش

هر كه از نسل علی شد مسموم

ناله زد فاطمه؛ مادر؛ آتش

تا نمانده به تن و دیده پر آب

سینه سوزان و لبش خشك ولی

زمزمه كرد و به سینه كوبید

كه فدای تو حسین بن علی

همه ی اهلبیت لحظات آخر جان دادن برا حسین گریه كردن،حتی قبل از شهادت ابی عبدالله،پیغمبر همین طور،فرمود:رو سینه ام باشه من آروم جون می دم،یه روز میادم رو سینه ی حسینم سنگین می شه،علی همین طور لحظات آخر دستای عباس و حسین و تو دست هم گذاشت ،مادر همین طور فرمود: علی جان برا من گریه كن،برا بچه هام گریه كن،برا این كربلایی خیلی گریه كن،امام مجتبی علیه السلام همین طور گفت:لایوم كیومك یا اباعبدالله.همه اهلبیت برا حسین گریه كردند

بر سر پای پسر سر بنهاد

لحظه ی آخر جان دادن بود

از لبش ذكر نمی افتاد

یاد آن صحنه ی افتادن بود

یاد می كرد از آن ساعت كه

از فراز فرس آقا افتاد

تشنه لب با بدن غرق به خون

گوشه ای در دل صحرا افتاد

یاد آن یوسف افتاده به چاه

گرگ ها دوروبرش زوزه كشان

گرگ وحشی تری از راه رسید

چنگ زد گرگ سرش زوزه كشان

گوش كن مابقی قصه زمن

گر چه این روضه دهد آزارت

سر بریدند و دوان سوی حرم

این بود معنی قتل و غارت

ای حسین....

از حرم تا قتلگه زینب صدا می زد حسین

ناله ها می زد حسین،دست و پا می زد حسین

حسین...ای تشنه لب حسین،حسین....جان زینب حسین،حسین...ای بی كفن حسین،حسین....خونین دهن حسین...ای حسین

دلم برا حرمت پر میزنه،برا حرمت پر می زنه،سینه برا تو دلبر می زنه،شبا برا تو هق هق می كنم،به پای غمت دق می كنم.

هم چین زهر پاره پاره كرد،دل امام هادی رو همه ی اهلبیت لحظات آخر یاد مادر افتادن،هی صدا می زد،وای وای مادر ای مادر....

ای از غم تو بر جگر سنگ شراره

وی در همه ی عمر ستم دیده هماره

سنگینی اندوه تو از کوه فزون تر

غم های فراوان تو بیرون ز شماره

کی مثل تو در حبس ستم بازوی بسته

بر قبر خود از جور عدو کرده نظاره

تو آیه تطهیری، دشمن به چه جرأت

با جام می خود به سویت کرده اشاره

مظلوم وا اماما

مسموم وا اماما

از هجر تو باید کمر کوه شود خم

جایی که گریبان ولایت شده پاره

تا ماه جمالت به دل خاک نهان شد

بر چهره ز چشم حَسنت ریخت ستاره

از تیغ زبان زخم فراوان به دلت بود

کز زهر ز پا تا به سرت سوخت دوباره

مظلوم وا اماما

مسموم وا اماما

ای کعبه ی دل کوی تو یا حضرت هادی

وی قبله ی جان روی تو یا حضرت هادی

تو اختر برج نبوی شمس هدایی

ماه علوی آیینه ی حسن خدایی

فرمانده ی ملک قدر و جیش قضایی

آری تو علی ابن جواد ابن رضایی

می زد همه دم تیشه به طوبای امامت

فریاد که زد زهر ستم شعله به جانت

افسوس که مسموم شدی چون پدرانت

صد آه ز تن رفت برون تاب و توانت

سوزد جگرم بر تو و غمهای نهانت

من آبرو از خاک در سامره دارم

من خاطره ها از سفر سامره دارم

من جلوه ی طور از شجر سامره دارم

من عشق دو قرص قمر سامره دارم

مظلوم وا اماما

مسموم وا اماما

آمده جان من از زهر کینه بر لب

روز من در غریبی تیره تر بود از شب

خسته بال و پرم کنج قفس می میرم

گریه ی نور چشمم کرده از جان سیرم

در طول عمرم جز غصه و غم هرگز ندیدم

ویرانه دیدم زخم زبان و طعنه شنیدم

داستان امام هادی شبیه سرگذشت امام سجاد بوده، روضه ها به هم شبیه اند، لذا در ارشاد شیخ مفید نوشته وقتی آقا رو از مدینه به سمت سامرا می آوردند، مثل امام سجاد که سه روز و سه شب پشت دروازه ساعات آقا رو نگه داشتند، امام هادی رو هم در یک خرابه ای جای دادند، سه روز بیرون از شهر امام هادی رو نگه داشتند، این یه روضه است شبیه امام سجاد، یه روضه دیگه وقتی آقا رو وارد بزم شراب کردند، نانجیب حروم زاده جام شراب به امام هادی تعارف کرد، می خوام بگم آقا جانم اما در هر دو روضه یه فرق بزرگ بین روضه شما و امام سجاد بود، درسته، شما رو هم در خرابه جای دادند، اما دیگه ناموستونو با دستای بسته وارد نکردند، جلو چشمت ناموستو با تازیانه نزدند آقاجان، آقا شما رو هم وارد بزم شراب کردند، اما جلو چشمت سر باباتو داخل تشت نگذاشتند، با چوب خیزران به لب و دندان بابا نزدند

در طول عمرم جز غصه و غم هرگز ندیدم

ویرانه دیدم زخم زبان و طعنه شنیدم

کربلایم سامراست، بر لب من یا زهراست

نیمه شب بود و از غم خاطرم آزردند

بی عمامه مرا از خانه ام می بردند

دامنه ی روضه امام هادی زیاده، هم امام هادی، هم امام صادق رو نیمه شب از خانه بیرون آوردند، اما بی عمامه، بی ردا، فاطمیه تموم شده، اما مگه می شه روضه های فاطمه تموم بشه ، اینکه امام هادیو امام صادق رو بی امامه بردند ، شاید دلیلش این باشه: شیخ جعفر مجتهدی میگه تو حرم امیرالمومنین گفتم آقا جان، می خوام من ببینم اون صحنه ای که شما رو از خونه بیرون کشیدند، در کتاب مرحوم آشیخ جعفر نوشته این رو، در عالم مکاشفه امیرالمومنین فرمود شیخ جعفر، طاقت نمیاری ببینی، رها کن این خواسته رو، می گه عرض کردم آقا جان به من اجازه بدین ببینم چه خبر بوده مدینه، بی شرمی این قوم رو می خوام ببینم ، آقا فرمود: شیخ جعفر حالا که اصرار داری ببین، یه مرتبه پرده از جلو چشمم افتاد ، دیدم در خونه امیر المومنین باز شد، عمامه ی امیرالمومنین رو دور گردن آقا انداختند دارند از خونه بیرون می کشند مولا رو....

نیمه شب بود و از غم خاطرم آزردند

بی عمامه مرا از خانه ام می بردند

در غریبی ز ظلم و کینه آبم کردند

وای من وارد بزم شرابم کردند

جام شراب و لبخند دشمن آن نیمه شب

لرزیدم و آه از دل کشیدم با یاد زینب

سر خونین تشت زر، چوب و لبهای دلبر

تو مجلس یزید ملعون سر داره قرآن می خونه، یه وقت نانجیب شروع کرد با چوب خیزران به دهان ابی عبدالله، یه وقت دیدند میون این زن و بچه، یه نازدانه روی پا بلند شده، هی میگه عمه جان  این سر بابای منه، بگو به چه جرمی دارند با چوب خیزران می زنند، حسین....

آن شبی را که مرا خواند سوی بزم شراب

گشت از شدت غم مرگ عیان در نظرم

زهر نوشیدم و راحت شدم از عمر ولی

ریخته خاک یتیمی به عُذار پسرم

ابن الجواد،امام هادی

دلم فقط تو رو می خواد،امام هادی

دل من یه هدیه یخدادادی

خراب و فكر آبادی

اسیر وپی آزادی

عشق تو با منمادر زادی

من و ز روز میلادی

نوشتن عبدالهادی

صفا، صفای سامره

بهشت، فدای سامره

آقاش، كیه كه معروفه

گدا، گدای سامره

ابن الجواد، امام هادی

دلم فقط تو رو می خواد، امام هادی

دوباره غم طعنه شنیدن ها

پی مركب دویدن ها

حرف نفس بریدن ها

پرده ی حجب و حیا دریدن ها

به بزم می كشیدن ها

یاد زینب خمیدن ها

تو و تعارف شراب

تو و محله ی خراب

تو و اثر زهر كین

تو و  نوای عمو آب

ابن الجواد، امام هادی

دلم فقط تو رو می خواد، امام هادی

از زمین تا به عرش عظیم سوخته

گدای این حریم سوخته

تا جگرت كریم سوخته

جگرت نه از زهر حمیم سوخته

بخدا از قدیم سوخته

همراه درب نیم سوخته

تو و جسارت به درت

اینم نشون از مادرت

ولی بازم خدارو شكر

نسوخت پشت در همسرت

ابن الجواد، امام هادی

دلم فقط تو رو می خواد، امام هادی

 نگر در سامرا حال و هوای دیگر است امشب

فلک را جامه ماتم ز غمها در بر است امشب

امام عسگری نالد برای باب مظلومش

ز هجران پدر او را دو چشمانی تر است امشب

امام هادی آن نور خدای مهربان اینک

ز جور دشمنان دین میان بستر است امشب

ز زهر کین شده پرپر گل باغ رسول اللّه

از این غم در جنان زهرا به حال مضطر است امشب

ملائک از غم آن شه بپا بزم عزا کرده

فلک را خاک از این ماتم دمادم بر سر است امشب

خداوندا نصیب ما نما طوف مزارش را

که کویش بهتر از جنات عدن داور است امشب

بنال ای جعفری از دل برای حضرت هادی

که اجر تو از این غم با خدای اکبر است امشب

مصطفی جعفری

چرا چنین متوکل به ما جفا کردى

شدى به کین متوسل ستم روا کردى

غم مدینه مرا کم نبود اى ظالم؟

که طعن و تهمت و تبعید را روا کردى

مگر مرا به تمسخر گرفته‏اى کان شب

به جشن و لهو و لعب خواهش غنا کردى

براى من شب جشن تو پر ز ماتم بود

خوشى نبود که بر پایىِ عزا کردى

سرور و بزم تو تنها سر بریده نداشت

چرا سرم نبریدى؟ به من جفا کردى

ز روى پاک و نجیبم حیا نکردى تو؟

چسان ز شعر من اى بى حیا حیا کردى

عبادت شب و ذکر و ترحمم دیدى

ولى به دشمنى خویش اتّکا کردى

هزار نقشه به قتلم‏کشیدى واجرا

بدست معتز ملعون در انتها کردى

براى حفظ متاعِ دو روزه دنیا

تو باب، در همه جا، سبّ اوصیا کردى

به بغض آل على راه کربلا بستى

جفا به زائر وسلطان نینوا کردى

براى عُسرت و آزار زائران حسین

پس از دو قرن عجب ظالمانه تا کردى

چه دستها که بریدى ز قبر پاک حسین

به زجر و حرمله و شمر اقتدا کردى

یزید آب بر او بست و تو حَرَم بر آب

به شاه تشنه لبان کار اشقیا کردى